Dataïsme is het geloof dat alles te vertalen is in data. Data leggen
de wereld vast en maken haar beheersbaar. Maar voor wie en
met welk doel? Ethische dilemma’s rondom data worden vaak
gereduceerd tot zaken als privacy en regulering, terwijl de onderliggende
aannames van het dataïsme zelden ter discussie
staan. Is de mens echt als algoritme te begrijpen? Wat gebeurt er
met de dingen die niet in data te vatten zijn? En waarom wordt
de dataïstische toekomst voorgesteld als onvermijdelijk?
Tegenover het ideaal van een geautomatiseerde wereld die ons
gevangenhoudt in een onzichtbaar net, stelt Miriam Rasch een
herwaardering van frictie. Frictie is een geduchte strategie van
hen die strijden voor emancipatie of zich teweerstellen tegen de
eis van transparantie en constante communicatie. Rasch opent
de weg naar ‘de-automatisering’ als mogelijkheid om woorden
en dingen weer als nieuw te laten schijnen. Hoe kunnen we in
dataïstische tijden ons eigen verhaal blijven vertellen?
